“I knew I belonged to the public and to the world, not because I was talented or even beautiful, but because I had never belonged to anything or anyone else”

Πριν δω την Monroe σε ταινία, την είχα δει σε φωτογραφίες και ειλικρινά δεν την θεωρούσα και τόσο όμορφη – υπέθετα επίσης ότι μιας και καθιερώθηκε κυρίως σαν σύμβολο του σεξ δεν θα άξιζε και πολύ υποκριτικά. Όταν την είδα να παίζει, άλλαξα γνώμη τόσο για την ομορφιά της όσο και για το ταλέντο της. Δεν είναι μόνο το ότι είναι πανέμορφη, οτι δηλαδή έχει τα σωστά χαρακτηριστικά στις σωστές αναλογικά θέσεις, όμορφες υπήρχαν πολλές εκείνη την εποχή . Είναι αυτό που αποπνέει, οι κινήσεις της, το βλέμμα της, τα νάζια της που μοιάζουν τόσο αυθόρμητα και συνδυάζουν μοναδικά μια αθώα παιδικότητα με μια πολλά υποσχόμενη σεξουαλικότητα.  Όσο για το υποκριτικό της ταλέντο δεν υπάρχει αμφιβολία για μένα ότι εκτός από σταρ ήταν και εξαιρετικά χαρισματική και προικισμένη και σε αυτόν τον τομέα με έναν τρόπο που θυμίζει φυσικό φαινόμενο.

Αυτό το φαινόμενο λοιπόν προσπαθεί να προσεγγίσει η Michelle Williams στο “My week with Marilyn”, η οποία υποδύεται τη Marilyn την εποχή που εκείνη γύριζε μια ταινία στην Αγγλία με συμπρωταγωνιστή τον Laurence Olivier. Η πλοκή εκτυλίσσεται γύρω από ένα φλερτάκι που είχε για μια βδομάδα η ηθοποιός με τον τρίτο βοηθό σκηνοθέτη ο οποίος το περιέγραψε αργότερα  γραπτώς στα απομνημονεύματα του. Δεν θα σας τραβήξει όμως την προσοχή η ιστορία καθώς μοιάζει προσχηματική – ένα σενάριο στο ρόλο του κομπάρσου μιας και όλα τα λεφτά είναι η ερμηνεία της Williams.

Εμφανισιακά δεν της μοιάζει παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των κομμωτών -μακιγιέρ -ενδυματολόγων. Η αρχική σου σκέψη είναι ότι βλέπεις μια ηθοποιό που μιμείται τη Marilyn. Μετά από λίγη ώρα όμως η αρχική αίσθηση της μίμησης φεύγει και μπαίνεις στο τριπάκι ότι αυτή που βλέπεις ΕΙΝΑΙ η Marilyn. Η Williams άξιζε κι αυτή ένα Όσκαρ (μαζί με την Streep που το πήρε για την Σιδηρά κυρία). Μπορώ μόνο να φανταστώ τη σκληρή δουλειά και μελέτη που χρειάστηκε για να υπάρξει αυτό το αποτέλεσμα. Συμπυκνωμένη η ουσία της Marilyn, και αυτής που βλέπουμε στο πανί αλλά και αυτής πίσω από τις κάμερες και τα φώτα. Του κοριτσιού που υπέφερε από φόβο εγκατάλειψης αλλά και της ετοιμόλογης πανέξυπνης γυναίκας που έψαχνε απεγνωσμένα «απλά κάποιον να αγαπάει».

Ο Kenneth Branagh είναι πάρα πολύ πειστικός σαν Laurence Olivier - αν και δεν γνωρίζω πως είναι εκτός κάμερας ο Olivier- κάπως έτσι τον φανταζόμουν, αλαζόνα και φωνακλά. Η σκηνοθεσία δεν παρουσιάζει κανένα εξαιρετικό ενδιαφέρον –λογικό αφού το σενάριο δεν είναι αξιοπρόσεχτο - ενώ μου έκανε εντύπωση το πόσο βαρετός είναι ο πιτσιρικάς που έχει το φλερτ με τη Marilyn. Η ταινία είναι συγκινητική και προβλέψιμη αξίζει όμως να τη δείτε για την μεταμόρφωση της Williams στη Marilyn που έφυγε τόσο νέα αλλά ο μύθος της θα ζει για πάντα – και δικαίως.

Μελάκη Μάτα

Υ.Γ. Από περιέργεια είδα και την ταινία της οποίας τα γυρίσματα περιγράφονται στο My week with Marilyn. Πρόκειται για το The prince and the showgirl μια πολύ διασκεδαστική κωμωδία στην οποία ξεδιπλώνεται όλο το ταλέντο της ντίβας.  Α ,και της Μέριλυν επίσης. :P