Πρόβλημα : Έχουμε μία εντολή συνεργασίας η οποία δίνεται σε έναν και μοιράζεται σε πολλούς. Πρώτα την πήρε ο Αντώνης γιατί είχε μαζέψει τη μεγαλύτερη ομάδα. Δεν την ήθελε όμως γιατί τον δυσκόλευε η συνεργασία και την γύρισε πίσω. Μετά την πήρε ο Αλέξης καθώς ήταν δεύτερος στη σειρά. Κι αυτός όμως δεν τα πήγαινε καλά με τις άλλες ομάδες οπότε την επέστρεψε με συνοπτικές διαδικασίες. Τώρα την έχει ο Βαγγέλης ο οποίος δε διαφέρει και πολύ στο πνεύμα ομαδικότητας. 

   Ερώτημα: Σε ποιους θα καταλήξει η εντολή; Αιτιολογείστε την απάντησή σας!

  Τι είναι πρακτικά η διερευνητική εντολή; Η προσπάθεια των τριών πρώτων κομμάτων να επιχειρήσουν μια διακομματική συνεργασία με σκοπό την επίτευξη της κοινοβουλευτικής εμπιστοσύνης, ή αλλιώς της δεδηλωμένης. Στις εκλογές της 6^ης Μαίου ωστόσο όχι μόνο κανένα κόμμα δεν κατάφερε να συγκεντρώσει την απόλυτη πλειοψηφία αλλά φαίνεται πως όλα τα κόμματα δυσκολεύονται ακόμη και να συνεργαστούν. Το κλειδί του προβλήματος είναι η εμπιστοσύνη. Η εμπιστοσύνη στα πολιτικά πρόσωπα, στο πολιτικό σύστημα, στην φαινομενική κυβέρνηση που οδήγησε στην ουσιαστική ακυβερνησία και στα κόμματα μεταξύ τους.

  Αν νομίζεις όμως πως αυτό είναι άλλο ένα κατηγορώ προς όλους τους πολιτικούς, κάνεις λάθος. Εγώ θέλω να μιλήσω για μια άλλη πλευρά της έλλειψης εμπιστοσύνης, αυτή που φάνηκε την Κυριακή. Για την εμπιστοσύνη –που δεν έχεις- στην αξία της ψήφου σου.

  Η πλειονότητα των ψηφοφόρων πήγε την προηγούμενη Κυριακή στις κάλπες με την λογική «Θα τους τιμωρήσω, θα τα κάνω όλα λίμπα, θα ψηφίσω και θα γίνει χαμός μες τη Βουλή.». Ναι πρακτικά όσοι το σκεφτόσασταν αυτό ίσως και να το πετύχατε. Το ποσοστό της Χρυσής Αυγής ενός υποφαινόμενου πατριωτικού αλλά επί της ουσίας εθνικιστικού και άκρως ρατσιστικού κόμματος ανήλθε σε τέτοιο σημείο που οι βουλευτές της καταλαμβάνουν πλέον 21 έδρες.

  Το παράδοξο είναι ότι από την αμέσως επόμενη ημέρα άρχισαν να εμφανίζονται βίντεο με φασιστικές ενδείξεις, και παλιά άρθρα με χιτλερικές αναφορές και να σου τα status στο facebook με τις βαριές κατηγορίες περί έλλειψης δείκτη νοημοσύνης προς τους ψηφοφόρους της .

  Συμφωνώ με το ξέσπασμα, θεμιτή και η αντίδραση δεν είναι όμως λίγο ετεροχρονισμένη; Που ήταν όλα αυτά τα βίντεο το Σάββατο και την Παρασκευή; Που ήταν τα άρθρα και οι ένθερμοι υποστηρικτές της αντι-χρυσαυγίτικης λογικής; Γιατί δεν προβλέψαμε να παραγγείλουμε χάρτινη συσκευασία και καταλήξαμε τη Δευτέρα να κλαίμε πάνω απ’ το σπασμένο μπουκάλι και το χυμένο γάλα; Γιατί το 55% -σχεδόν- του πληθυσμού μας δεν εκφράζεται στη βουλή και το 34,9% δεν πήγε καν να ψηφίσεί;

  Επειδή δεν πιστέψαμε στην αξία της ψήφου μας. Θεωρήσαμε τόσο δεδομένο το δικαίωμα που πλησιάσαμε απερίσκεπτα τις κάλπες, επιλέξαμε περισσότερο από οργή και αντίδραση και λιγότερο από ιδεολογία και πεποίθηση γιατί συνηθίσαμε, ενίοτε δικαίως, να ρίχνουμε το φταίξιμο στους πολιτικούς και το σύστημα. «Δικαίωμα», είπαμε λίγο πιο πάνω. Και σίγουρα κάποιοι πλησιάσαμε τις κάλπες –απερισκέπτα και μη-. Αλλά πόση παρανόηση αυτου του δικαιώματος μπορεί να γίνει; Οι περισσότεροι δυσανασχετούν όταν χρησιμοποιείς τη λέξη υποχρέωση. Κι έχουν δίκιο. Κανεις δε μας υποχρεώνει να ψηφίσουμε, μόνο ο εαυτός μας. Αλλά μάλλον κι αυτόν τον αφήσαμε να κοιμάται… Αυτή τη φορά λοιπόν ξέραμε και δε μετρήσαμε σωστά. Αυτή τη φορά φταίμε εμείς. Φταις εσύ, εγώ και όλοι οι υπόλοιποι που (δε) ψήφισαν την Κυριακή.

    Καταλαβαίνω ότι μπορεί να είσαι ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα, αλλά δε φοβάσαι; Δε ξέρω γιατί αλλά στο πρόβλημα έχω μια ψευδαίσθηση (ναι, τέτοια θέλω να είναι) ότι ο Βαγγέλης θα τα καταφέρει, αν όχι τότε ευτυχώς (ή δυστυχώς) στο δημοκρατικό πολίτευμα οι εκλογές διαδέχονται η μία την άλλη.

   Κι αν τελικά οι επόμενες στη χώρα μας δεν αργήσουν να φανούν κάτσε και σκέψου τι άκουσες όλον αυτόν τον καιρό, τι σε ‘ξένισε’ και τι σε ‘τράβηξε’ και δώσε ψήφο εμπιστοσύνης στη ψήφο του εαυτού σου και όχι σε αυτόν που νομίζεις ότι θα φέρει την αλλαγή γιατί σε έκαναν να νομίζεις ότι το πρόβλημα είναι αλλού…

Μαυρομμάτη Αγγελική