Ξέρεις κάτι; Αυτή η πόλη τα έχει όλα… Ναι, ναι, είμαι σίγουρη. Ίσως κι αυτό να είναι το κακό της. Θες να ξεφύγεις και δε μπορείς. Ή καλύτερα θες να ξεφύγεις και οι επιλογές σου είναι τόσες που συγχρόνως εκμηδενίζονται. Κάνεις μια βόλτα κι όλα μοιάζουν γνωστά και οικεία, πόσο μάλλον τώρα που ο καιρός φτιάχνει (μη γκρινιάζεις για τις βροχές, πάει πέρασαν να λες!) κι από τη μία άκρη της πόλης διακρίνεις τόσο εύκολα την άλλη χωρίς να χρειαστεί να πας ως τα κάστρα…

Ωρα: 4.43 π.μ. Καταφέρνεις να χαθείς όντας ουσιαστικά εδώ. Πάνω-κάτω στα ίδια λημέρια και με τα ίδια άτομα… Και τι κατάλαβες; Για πόσες δεκαετίες παίζεις αυτό το παιχνίδι και για πόσες ακόμη θα συνεχίσεις; Ναι ξέρω. Έχεις μεγάλα όνειρα για τον εαυτό σου. Να φύγεις από εδώ. Κι όμως, πιστεύω ότι όλοι οι Θεσσαλονικείς πάντοτε εδώ γυρίζουμε. Έστω και νοητά. Έστω και κάποια βράδια σαν κι αυτό που χάθηκες ενώ ήσουν μέσα της.

Θεσσαλονίκη. Τι πραγματικά σημαίνει για σένα; Αυτό το σιχαμερό «συμπρωτεύουσα» πόσες φορές  το χρησιμοποίησες και πόσες, έπειτα, το μετάνιωσες;  Πόσες φορές αναρωτήθηκες πώς γίνεται να ζεις σε μια πόλη που όλα αλλάζουν και τελικά μένουν ίδια; Μετά από πόσα λεπτά το ξέχασες και στοιβάχτηκες για το ποτό σου στη Βαλαωρίτου;

Θεσσαλονίκη. Πόσες φορές άκουσες να λένε πόσο πολύ θα ήθελαν να ζουν εδώ; Εσύ, πόσες ακόμη είπες ‘φτάνει πια, θα φύγω’. Πόσες φορές έπιασες τον εαυτό σου να τη θεωρείς χωριό και μετά από λίγο να τη θεωρείς Ευρώπη;

Κι όμως, η Θεσσαλονίκη όντως είναι ένα μεγάλο κρεβάτι, γι’αυτό κάθε βράδυ γυρνάμε και κοιμόμαστε εκεί. Είναι πολύ μεγάλο για να μας ξεβολέψει και να το εγκαταλείψουμε. Κι αν το κάνουμε, ο ύπνος μας δε θα είναι ο ίδιος…